Δημοσιεύτηκε: 31 Ιαν 2025, 22:25
Pentagram - Lightning In The Sky (2025)
Οι Pentagram έχουν μία ξεχωριστή θέση στην ιστορία του metal και ιδίως του doom, αφού κατά πάσα πιθανότητα είναι η πρώτη πραγματικά metal αμερικάνικη μπάντα και μετά βεβαιότητας η πρώτη doom.
To ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι υπήρξαν πάντα μία underground έως τελείως cult μπάντα και η αναγνώριση που δικαίως έλαβαν είναι κάτι που ξενίζει.
Όταν λέμε Pentagram κατ' αρχάς μιλάμε για το προβληματικό παιδί της metal Bobby Liebling αν και στην ηλικία του μάλλον πρόκειται για τον προβληματικό παππού της metal, με το αδιανόητο ταλέντο στην σύνθεση και στα φωνητικά (αδιαμφισβήτητα κρατιέται ακόμα, για το παρελθόν δεν συζητάμε).
Η αναφορά δεν γίνεται διότι δεν πέρασαν από την μπάντα τεράστιοι μοισικοί, όπως οι Hasselvander και Griffin, αλλά διότι αν δεν με απατάει η μνήμη μου δεν υπάρχει ούτε ένα άλμπουμ με το ίδιο lineup, αφού ο κακούλης Liebling, με τις γνωστές εξαρτήσεις του από ναρκωτικά και αλκοόλ, πάντε κατάφερνε να τσακώνεται με τους άλλους οι οποίοι και αποχωρούσαν (ενίοτε επανέρχονταν).
Στο ολόφρεσκο άλμπουμ του 2025 έχει μαζέψει μία άκρως ενδιαφέρουσα παρέα, τους πολύ καλούς κιθαρίστα και μπασίστα των Mos Generator, Tony Reed και Scooter Haslip και τον διαστημικό πρώην drummer των Saint Vitus Henry Vasquez, η κλάση του οποίου λάμπει σε όλο το άλμπουμ.
Κιθάρα και μπάσο κάνουν πολύ καλή δουλειά ενώ όπως προείπα ο γερο-Liebling κρατιέται ακόμα, αν και με τα χρόνια η φωνή του έχει βαρύνει ελαφρώς και έχει χάσει σε κάποιο βαθμό το "evilish" χρώμα της.
Τι μας ετοίμασε λοιπόν δέκα χρόνια μετά το προηγούμενο άλμπουμ ;
Συνθέσεις από ενδιαφέρουσες έως εξαιρετικές με μία υποσημείωση για τους fans, το doom στοιχείο κάνει την εμφάνισή του σε ένα-δύο τραγούδια, κυρίως στο I spoke to death, το οποίο για τα γούστα μου είναι και το καλύτερο του άλμπουμ.
Κατά τα λοιπά έχει επιλέξει να κινηθεί σε πιο κλασσικές hard-rock και ενίοτε bluesy φόρμες που θυμίζουν 60s και early 70s, με ελαφρώς πιο βαρύ ήχο που δικαιολογεί το metal χαρακτήρα του ονόματος.
Δεν μπορώ να πω ότι η επιλογή με ξενίζει, και στο παρελθόν υπήρχαν ανάλογες συνθέσεις στα άλμπουμς των Pentagram, απλά τότε ήταν η μειοψηφία, τώρα κυριαρχούν.
Ομολογώ ότι το άκουσα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, δεν υπήρξε ούτε ένα τραγούδι που θα το αποκαλούσα filler.
H παραπάνω στροφή στις συνθέσεις θα έλεγα ότι καθιστά το άλμπουμ κατάλληλο για όλους τους φίλους της rock, ενώ δεν θα απογοητεύσει τους metalheads και κυρίως τους fans των Pentagram.
Αν συστήνεται ;
Αστειευόμαστε τώρα ; Για Pentagram μιλάμε ! Ο κακός παππούς Liebling το έκανε πάλι το θαύμα του !
Οι Pentagram έχουν μία ξεχωριστή θέση στην ιστορία του metal και ιδίως του doom, αφού κατά πάσα πιθανότητα είναι η πρώτη πραγματικά metal αμερικάνικη μπάντα και μετά βεβαιότητας η πρώτη doom.
To ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι υπήρξαν πάντα μία underground έως τελείως cult μπάντα και η αναγνώριση που δικαίως έλαβαν είναι κάτι που ξενίζει.
Όταν λέμε Pentagram κατ' αρχάς μιλάμε για το προβληματικό παιδί της metal Bobby Liebling αν και στην ηλικία του μάλλον πρόκειται για τον προβληματικό παππού της metal, με το αδιανόητο ταλέντο στην σύνθεση και στα φωνητικά (αδιαμφισβήτητα κρατιέται ακόμα, για το παρελθόν δεν συζητάμε).
Η αναφορά δεν γίνεται διότι δεν πέρασαν από την μπάντα τεράστιοι μοισικοί, όπως οι Hasselvander και Griffin, αλλά διότι αν δεν με απατάει η μνήμη μου δεν υπάρχει ούτε ένα άλμπουμ με το ίδιο lineup, αφού ο κακούλης Liebling, με τις γνωστές εξαρτήσεις του από ναρκωτικά και αλκοόλ, πάντε κατάφερνε να τσακώνεται με τους άλλους οι οποίοι και αποχωρούσαν (ενίοτε επανέρχονταν).
Στο ολόφρεσκο άλμπουμ του 2025 έχει μαζέψει μία άκρως ενδιαφέρουσα παρέα, τους πολύ καλούς κιθαρίστα και μπασίστα των Mos Generator, Tony Reed και Scooter Haslip και τον διαστημικό πρώην drummer των Saint Vitus Henry Vasquez, η κλάση του οποίου λάμπει σε όλο το άλμπουμ.
Κιθάρα και μπάσο κάνουν πολύ καλή δουλειά ενώ όπως προείπα ο γερο-Liebling κρατιέται ακόμα, αν και με τα χρόνια η φωνή του έχει βαρύνει ελαφρώς και έχει χάσει σε κάποιο βαθμό το "evilish" χρώμα της.
Τι μας ετοίμασε λοιπόν δέκα χρόνια μετά το προηγούμενο άλμπουμ ;
Συνθέσεις από ενδιαφέρουσες έως εξαιρετικές με μία υποσημείωση για τους fans, το doom στοιχείο κάνει την εμφάνισή του σε ένα-δύο τραγούδια, κυρίως στο I spoke to death, το οποίο για τα γούστα μου είναι και το καλύτερο του άλμπουμ.
Κατά τα λοιπά έχει επιλέξει να κινηθεί σε πιο κλασσικές hard-rock και ενίοτε bluesy φόρμες που θυμίζουν 60s και early 70s, με ελαφρώς πιο βαρύ ήχο που δικαιολογεί το metal χαρακτήρα του ονόματος.
Δεν μπορώ να πω ότι η επιλογή με ξενίζει, και στο παρελθόν υπήρχαν ανάλογες συνθέσεις στα άλμπουμς των Pentagram, απλά τότε ήταν η μειοψηφία, τώρα κυριαρχούν.
Ομολογώ ότι το άκουσα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, δεν υπήρξε ούτε ένα τραγούδι που θα το αποκαλούσα filler.
H παραπάνω στροφή στις συνθέσεις θα έλεγα ότι καθιστά το άλμπουμ κατάλληλο για όλους τους φίλους της rock, ενώ δεν θα απογοητεύσει τους metalheads και κυρίως τους fans των Pentagram.
Αν συστήνεται ;
Αστειευόμαστε τώρα ; Για Pentagram μιλάμε ! Ο κακός παππούς Liebling το έκανε πάλι το θαύμα του !